Ik was 12 en had borst problemen

Oktober staat al enkele jaren in het teken van borstkanker.Ikzelf zelf zat ooit in het ziekenhuis op de kankerafdeling voor mijn borst, aangezien het nu oktober is leek het me ook wel een beetje gepast om jullie hier wat over te vertellen, even op voorhand; uiteindelijk had ik geen kanker, hiervoor hadden de dokters wel even gevreesd, maar toch moest ik regelmatig op onderzoek.Dit is voor mij een redelijk intiem iets om over te praten maar ik vind aan de andere kant belangrijk dat mensen dit weten.

Even een kleine waarschuwing er gaat een foto 'niet van mij' ook in deze post komen die redelijk naakt is, je ziet niet echt iets maar misschien is dat goed om te weten...

Ik weet nog heel goed wanneer de problemen begonnen; in de maand mei ik was toen 12 en ik had al een tijd enorme pijn aan mijn borst, ik dacht dat dit normaal was omdat ik midden in mijn ontwikkelingsfase zat.Ondanks alle pijn bleef ik toch mijn hobby die ik toen had voort doen; paardrijden.Op een dag was ik er helemaal niet bij ook deels vanwege de pijn, ik was meer bezig met mijn borst te ondersteunen dan het rijden zelf en uiteindelijk werd ik van mijn paard gesmeten, omdat het nogal brut was gebeurt besloten we toch even langs de spoed te gaan om te zien of ik eventueel iets had gebroken of zo.We kwamen tot de conclusie dat ik niets had, maar ik dacht 'nu ik hier toch ben kan ik het even goed vragen', ik vroeg aan de dokter of hij even mijn borst wou controleren omdat de pijn echt enorm hevig was.Het duurde niet lang of hij zag meteen wat er aan de hand was, ik had kisten 'oftewel een gezwel' in mijn borst.Ik moest hiervoor pillen pakken en normaal gezien zou alles beter gaan, en inderdaad; het ging beter.

Maar de hel barsten los toen ik 14 was, de pijnen waren terug en erger dan ooit.Ik herkende meteen de symptomen 'een opgezwollen borst, het lijkt alsof er een steen in zit en warm, dit waren enkele symptomen'.Meteen gingen we naar de huisdokter en hij merkte zelf dat dit ook een erg gevalletje was, zeker omdat dit niet vaak om mijn leeftijd voor kwam, hij schreef me weer medicatie voor maar dit keer hielp het niet, ik heb op een gegeven moment zelfs 12 pillen per dag moeten pakken.Vanwege de pillen zag ik er ook helemaal anders uit, ik was lijkbleek en mijn ogen waren dof.Ik was geen enkele volledige week op school en moest vaak naar huis vanwege pijn en duizeligheid.
Hieronder is even een vergelijking van hoe ik tijdens de 'problemen' er uit zag, zoals je ziet enorm bleek!Ook moest ik in de winter goed ingepakt worden om een verkoudheid te vermijden, of nog erger; een longontsteking, dit zou in mengeling met mijn borstprobleem wat ernstiger dan normaal kunnen zijn.

Op een dag besloten ze dat ik naar het UZA moest voor verschillende testen, toen ik hoorde op welke afdeling ik moest wachten schrok ik me een bult 'de borstkanker afdeling' ik dacht dat hier alleen 40 plusser konden komen maar ik had echt nooit gedacht dat ik er ook zou bij horen, ik was bang, ik wist niet wat er met mij ging gebeuren.Er was zelfs spraken dat ze mijn borst zouden moeten weghalen als het allemaal niet beter ging.Enkele bloedtesten een MRI's verder kwamen ze tot te conclusie dat ik geen tumor had maar nog steeds een enorm gezwel, dit houd vooral in dat de inhoud van mijn borst te snel groeit voor mijn huid en het als het ware niet aan kan.Je kan het vergelijken me een ballon 'eenmaal dat de ballon vol is kan er geen lucht bij en gaat de ballon ontploffen.Ze zeiden wel dat ik het nog zeker in de gaten moet houden voor het geval als.Ondertussen was het al bijna maand mei en had ik meer dan de helft van school gemist, ik verstopte het nooit echt dat ik borst problemen had maar mijn leeftijdsgenoten vonden het aanstellerij, ze dachten gewoon dat mijn borsten nog steeds in ontwikkeling waren en van de school zelf ik ook niet echt veel sympathie gekregen.

Hoewel ik nu geen kanker had had ik het toch enorm moeilijk, toen besefte ik hoe erg het wel niet moet zijn voor de mensen die daadwerkelijk kanker hebben, aan alle vrouwen die hiertegen gestreden hebben: een dikke chapeau!

Ik pak nog steeds medicatie voor mijn borst maar gelukkig is dit maar één per dag.Ik heb af en toe nog pijn.Ik geef toe, ik ben toch ergens nog bang dat het gezwel weer zal aanwakkeren maar daar wil ik nu nog niet teveel over denken, nu wil ik vooral genieten van het leven!Ik ben wel helaas gestopt met paardrijden vanaf de tweede keer dat het allemaal begon, mijn borst kon het niet meer aan.

Ik wil met deze post niemand bang maken!Een beetje pijn bij de borsten is normaal bij het groeiproces, maar wees zeker niet bang om naar de huisarts te stappen als je je toch afvraagt of het normaal is, de kans dat je het zelfde als mij hebt is klein, maar toch beter het zekere voor het onzekere nemen